تأثیرآموزش خودگردانی رفتارهای توجهی، خودگردانی رفتارهای انگیزشی و خودآموزی کلامی برکاهش نشانه های اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی

هدف: این تحقیق به منظور بررسی تأثیر آموزش خودگردانی رفتارهای توجهی، خودگردانی رفتارهای انگیزشی و خودآموزی کلامی بر کاهش نشانه های نارسایی توجه در کودکان با اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی انجام شده است. روش: تعداد 60 دانش آموز پسر پایه سوم ابتدایی مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی به شیوه  غربالگری انتخاب شدند. برای انتخاب آزمودنیها، از مصاحبه تشخیصی مبتنی بر dsmv و پرسشنامه csi-4 ویژه معلمان استفاده شد. پس از اعمال مداخلات آموزشی ـ درمانی و اندازه گیری مجدد نشانه های نارسایی توجه در پس آزمون و آزمون پیگیری (دو ماه بعد از اتمام مداخلات)، نتایج استخراج شده با استفاده از روش تحلیل واریانس اندازه گیریهای مکرر، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج به دست آمده حاکی از آن بود که (1) اثر اصلی اجرای آزمونهای سه گانه (پیش آزمون ـ پس آزمون و آزمون پیگیری) در سطح 001/0p< معنی دار است؛ در این راستا، نتایج آزمونهای تعقیبی حاکی از آن بود که نشانه های نارسایی توجه در پس آزمون و آزمون پیگیری نسبت به پیش آزمون، بهبود معنی داری پیدا کرده است (2) اثر اصلی اجرای مداخلات آموزشی ـ درمانی سه گانه در سطح 001/0p< معنی دار است؛ در این راستا، نتایج آزمونهای تعقیبی نشان داد که کاربندی آموزش خودگردانی رفتارهای توجهی نسبت به دو مداخله دیگر (آموزش خودگردانی رفتارهای انگیزشی و آموزش خودآموزی کلامی) موجب بهبودی نشانه های نارسایی توجه شده است (3) اثر تعاملی اجرای آزمونهای سه گانه و اجرای مداخلات درمانی ـ آموزشی سه گانه در سطح 001/0p< معنی دار است. نتیجه گیری: بررسی تأثیرات اصلی ساده نشان داد که در گذر از پیش آزمون به پس آزمون، اثر آموزش خودگردانی رفتارهای توجهی و آموزش خودآموزی کلامی بر نشانه های نارسایی توجه معنی دار بوده است و با گذر از پس آزمون به آزمون پیگیری، تأثیرات آموزش خودگردانی رفتارهای توجهی بر نشانه های نارسایی توجه تداوم معنی دار پیدا کرده است، اما با گذر از پس آزمون به آزمون پیگیری، اثر آموزش خودآموزی کلامی بر نشانه های نارسایی توجه معنی دار نبوده است و با گذر زمان، تأثیرات این مداخله، کاهش معنی داری پیدا کرده است.